มีคาถาสองคำที่ทำให้เราน่ารัก "ขอโทษ" กับ "ขอบคุณ"

 มีคาถาสองคำที่ทำให้เราน่ารัก

"ขอโทษ" กับ "ขอบคุณ"

แต่แปลก, เป็นคำง่ายๆ

ที่บางคนกล่าวออกมาได้ยากเหลือเกิน

ผู้ที่กล่าวสองคำนี้อย่างจริงใจ

มักเป็นบุคคลที่คิดถึงหัวใจผู้อื่น

เมื่อผิดก็กล้าหาญพอที่จะขอโทษ

ทำให้เห็นว่า เราให้เกียรติคนที่เราสัมพันธ์ด้วย

คำขอโทษช่วยทำให้รอยร้าวสมาน

คำขอโทษช่วยเปิดประตูให้การอภัย

คำขอโทษช่วยสานสัมพันธ์ต่อไป

คำขอโทษช่วยทำให้สิ่งดีๆ ยังคงอยู่

จึงคุ้มค่าที่จะขอโทษ

มากกว่าจะเก็บงำคำนี้ไว้

แล้วหวงแหนอัตตาว่า-ฉันไม่ผิด

ฝึก "ขอโทษ" อย่างจริงใจ

คือการฝึกความกล้าหาญ

และลดทอนความหยิ่งผยองของตัวเรา

"ขอบคุณ" ก็เช่นกัน

ผู้กล่าวคำขอบคุณบ่อย

แปลว่ามีสำนึกถึงคุณค่าของผู้อื่น

มองเห็นความสำคัญในสิ่งที่ผู้อื่นทำ

เห็นว่าชีวิตของเราดีงามและราบรื่น

ก็เพราะมีผู้คนต่างๆ เกื้อกูล

คนกล่าวคำขอบคุณมักอัตตาเล็ก

มอบความสำคัญให้คนอื่นเสมอ

บางคนละเลยคำขอบคุณที่ควรกล่าว

ทำให้เขากลายเป็นคนกระด้าง

และทำให้โอกาสได้รับน้ำใจ

ในคราวถัดไปลดน้อยลง

การฝึกกล่าวขอโทษและขอบคุณ

มิใช่ฝึกด้วยสมองเหมือนกดปุ่มสั่ง

หากเริ่มต้นที่หัวใจ

ฝึกใจให้รู้สึกผิดเวลาทำให้คนอื่นรู้สึกแย่

ฝึกใจให้เห็นคุณค่าของผู้อื่นเมื่อเขาช่วยเหลือ

เมื่อใจเห็น คำเหล่านี้จะผุดขึ้นเอง

เหมือนดอกไม้บานตามธรรมชาติ

มีคาถาสองคำที่ทำให้เราน่ารัก

แต่อันที่จริง เราอาจน่ารักก่อน

จึงมีคาถานี้ติดตัวและหัวใจ

เพราะเรารู้จักคิดถึงหัวใจคนอื่น

เราจึงกล่าว "ขอโทษ" และ "ขอบคุณ"

จากใจ